در طول قرن‌ها، فیزیکدانان با معماي زمان دست و پنجه نرم کرده‌اند. یک مطالعه جدید ایده ای انقلابی را مطرح می کند: خود زمان ممکن است یک توهم بزرگ باشد که توسط پدیده عجیب درهم تنیدگی فیزیک کوانتومی بافته شده باشد.
این نظریه اساس جهان ما را به چالش می کشد. زمان، که به طور سنتی به عنوان نیرویی انکارناپذیر دیده می شود، می تواند یک خاصیت پدیدار شده باشد.
نتیجه وابستگی متقابل بین ذرات درهم‌تنیده، بدون توجه به فاصله‌ای که آنها را از هم جدا می‌کند. این ناسازگاری در رفتار زمان، مدت‌هاست که مانعی بر سر راه جستجوی ما برای یک «نظریه همه‌چیز» بوده است.
محققان راه حلی را پیشنهاد می کنند: مشاهده زمان به عنوان محصول جانبی درهم تنیدگی. یافته‌های آنها که در مجله Physical Review A منتشر شده است، روشی را برای آشتی دادن قوانین کلاسیک و کوانتومی پیشنهاد می‌کند، جایی که خود زمان از برهم‌کنش سیستم‌های درهم‌تنیده پدیدار میشود.
توهم کوانتومی زمان: آیا همه چیز در ذهن‌های درهم‌تنیده ما است؟
به نظر می‌رسد جهان هستی در حال بازیگوشی با ماست. حداقل، این چیزی است که یک مطالعه جدید در مکانیک کوانتومی پیشنهاد می‌کند.
این پیچش ذهنی به این صورت است: خود زمان می‌تواند یک توهم باشد که توسط پدیده عجیب درهم‌تنیدگی کوانتومی بافته شده است.
به طور سنتی، مکانیک کوانتومی دنیای میکروسکوپی را توصیف می‌کند، جایی که زمان به طور ثابت به جلو حرکت می‌کند.
اما این تصویر با نسبیت انیشتین که بر اشیاء بزرگتر حاکم است، در تضاد است. در نسبیت، زمان بسته به گرانش و سرعت خم میشود و تاب برمی‌دارد. این عدم تطابق مانع بزرگی در تلاش ما برای رسیدن به یک «Theory of everything» که توضیحی واحد از جهان است.
حال به سراغ مکانیزم پیج ووترز می‌رسیم، نظریه‌ای که پیشنهاد می‌کند زمان از درهم‌تنیدگی، ارتباط عجیب و غریب بین ذرات دور، پدیدار میشود.
یک سیستم درهم‌تنیده نشده را تصور کنید – طبق این نظریه، چنین سیستمی اصلاً زمان را تجربه نمی‌کند و جهان را به صورت یخ‌زده و بدون تغییر درک می‌کند.
محققان این ایده را با استفاده از یک آزمایش فکری آزمایش کردند. آنها دو سیستم کوانتومی را درهم‌تنیده کردند که یکی به عنوان ساعت عمل می‌کرد.
آنها دریافتند که معادله معروف شرودینگر (که رفتار فیزیک کوانتومی را توصیف می‌کند) همچنان کار می‌کند، اما به جای زمان، وضعیت ساعت جایگزین آن میشود. جالب اینجاست که تکرار آزمایش با اشیاء بزرگتر نتایج مشابهی به همراه داشت.
این نشان می دهد که حتی در دنیای روزمره ما، جریان زمان ممکن است نتیجه درهم تنیدگی باشد.
این یک مفهوم رادیکال است که ایده زمان را به عنوان یک نیروی مستقل به چالش می کشد.
اما برخی از فیزیکدانان همچنان محتاط هستند. در حالی که مکانیزم پیج ووترز جذاب است، هنوز پیش‌بینی‌های قابل آزمایشی ارائه نکرده است.
آیا این کلید رسیدن به یک نظریه واحد است؟ برای گفتن این موضوع خیلی زود است. اما ساختن نظریه‌های زمان از پایه در مکانیک کوانتومی می‌تواند راهی پربار باشد، به شرطی که با آزمایش‌های دنیای واقعی مرتبط باشد.
شاید پاسخ به راز زمان نه در یک دیدگاه مطلق، بلکه در رقص پیچیده ذرات درهم‌تنیده‌ای باشد که تجربه ما از جهان را شکل می‌دهد.
نظرات کاربران