دانشمندان به یافتن راه حلی برای کاهش خطر ابتلا به بیماری آلزایمر از یک منبع غیرمنتظره، یعنی مهارکننده های فسفودی‌استراز نوع ۵ که داروهایی برای درمان اختلال نعوظ هستند، رسیده‌اند.
به گفته مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) آمریکا، حدود ۵.۸ میلیون آمریکایی با بیماری آلزایمر زندگی می‌کنند.
این بیماری پیشرونده شایع ترین شکل زوال عقل است و با از دست دادن حافظه و زوال شناختی در مناطقی از مغز که درگیر حافظه، فکر و زبان هستند، همراه است.
دانشمندان باور دارند که این عارضه ناشی از تجمع غیرطبیعی پروتئین‌ها – به طور علمی لوکوس‌های آمیلوئیدی – در داخل و اطراف سلول‌های مغز است، اما دقیقاً چه چیزی این فرایند را به راه انداخته هنوز مشخص نیست.
روت براور، یک استادیار در زمینه فارماکواپیدمیولوژی در دانشگاه کالج لندن، در یک بیانیه گفت: «اگرچه ما با درمان‌های جدید برای بیماری آلزایمر که در مراحل ابتدایی بیماری برای پاکسازی لوکوس‌های آمیلوئیدی در مغز انسان‌ها مؤثر هستند، پیشرفت می‌کنیم.
اما نیاز فوری به درمان‌هایی داریم که بتوانند جلوی بروز یا تأخیر در بروز بیماری آلزایمر را بگیرند»
در یک مطالعه جدید منتشر شده در مجله نورولوژی، براور و همکارانش پنجاه و هفت هزار و هفتصد و بیست و پنج مرد شرکت‌کننده با میانگین سنی ۵۹ سال که به تازگی اختلال نعوظ مبتلا شده بودند را پیگیری کردند.
پنجاه و پنج درصد از آن‌ها دارویی برای درمان نعوظ دریافت کردند، در حالی که چهل و پنج درصد دیگر دارو را دریافت نکرده بودند.
در زمان شروع مطالعه، هیچ یک از مردان گزارش نکردند که در شروع مطالعه مشکل حافظه یا فکری نداشته اند.
همه بیماران حداقل به مدت یک سال پس از دریافت تشخیص پیگیری شدند. در پایان دوره مطالعه، 1119 شرکت کننده به آلزایمر مبتلا شده بودند.
پس از تعدیل عوامل سبک زندگی که بر آلزایمر نیز تأثیر می‌گذارند.
مانند سیگار کشیدن و مصرف الکل، این تیم دریافت که مردانی که برای اختلال نعوظ دارو مصرف می‌کردند، 18 درصد کمتر از مردانی که این کار را نمی‌کردند، در معرض ابتلا به آلزایمر بودند.
این اولین بار نیست که داروهای اختلال نعوظ برای سایر پیامدهای سلامتی مفید هستند.ویاگرا ابتدا به عنوان درمانی برای فشار خون بالا و درد قفسه سینه ناشی از بیماری قلبی طراحی شد.
این داروها با گشاده کردن عروق خونی برای افزایش جریان خون از آن‌ها عمل می‌کنند و این ممکن است همان عاملی باشد که منجر به کاهش خطر بروز آلزایمر شود.
با این حال، تا این لحظه، ما نمی‌دانیم که آیا ارتباط بین بیماری آلزایمر و داروهای نقص انتصاب واقعاً به دلیل اثر محافظتی از این داروها است یا خیر.
برائر گفت: «تحقیقات بیشتری برای تأیید این یافته‌ها، کسب اطلاعات بیشتر در مورد فواید و مکانیسم‌های بالقوه این داروها و بررسی دوز بهینه مورد نیاز است».
یک کارآزمایی تصادفی‌سازی شده و کنترل‌شده با شرکت‌کنندگان زن و مرد برای تعیین اینکه آیا این یافته‌ها برای زنان نیز صدق می‌کند، ضروری است.»
نظرات کاربران